Dzięki ścisłej współpracy Senatora Leszka Piechoty z Wojewódzkimi Konserwatorem Zabytków, w dniu 23 marca 2012 roku katowicka moderna została wpisana do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego pod numerem A/370/12 .
Historyczny układ urbanistyczny tzw. południowej dzielnicy Śródmieścia Katowic, składający się z sieci ulic, układu parcel i zabudowy zawierającej zespół budowli secesyjnych, modernistycznych i funkcjonalistycznych, mieszkalnych, mieszkalno–użytkowych, użytkowych i sakralnych, wznoszonych głównie w latach 1900–1939 został wpisany przez Śląskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków na listę zabytków nieruchomych województwa śląskiego pod numerem A/370/12.
Jest to przestrzenne założenie miejskie, wytyczane od połowy lat siedemdziesiątych XIX wieku, kiedy to w planie zagospodarowania z 1875 roku wyznaczono pierwsze zarysy rozplanowania tego obszaru. Zasadniczy układ kompozycyjny – południkowo–równoleżnikową siatkę ulic dostosowaną do skośnych kierunków głównych traktów drogowych, czyli obecnych ulic Tadeusza Kościuszki i Mikołowskiej – ukształtowano w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku. Wówczas zostały wytyczone dzisiejsze ulice Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury oraz Henryka Jordana. Kolejne plany zagospodarowania z lat 1918 i 1924 doprecyzowały zasady parcelacji opisywanego układu. Obecnie tworzy go 17 różnej wielkości kwartałów zabudowy wyznaczonych przez siatkę ulic. Zasadniczy ruszt kompozycyjny układu zbudowany został w oparciu o zasadę południkowo–równoleżnikową, jednakże wspomniane dostosowanie do skośnego przebiegu głównych arterii południowej części miasta spowodowało odejście od regularnego geometrycznego podziału, na rzecz nieco swobodniejszego kształtu kwartałów.
W południowej części, graniczącej z terenami zielonymi, dominuje funkcjonalistyczna i modernistyczna niska (jedno- i dwukondygnacyjna) zabudowa wolnostojących, jedno- lub dwurodzinnych willi w ogrodach. Skala zabudowy jest kontynuowana w części centralnej, w rejonie ulicy generała Józefa Zajączka, w postaci zespołu modernistycznych dwurodzinnych, dwukondygnacyjnych domków, nakrytych wysokim dachem dwuspadowym z lukarnami, nawiązujących do nurtu neobarokowego
Pomimo typowo dziewiętnastowiecznego, regularnego rozplanowania siatki ulic, zabudowa wypełniająca kwartały tej części układu ma luźny charakter. Wolnostojące budynki usytuowane są w ogrodach. Zredukowana została natomiast zieleń komponowana, ulice wewnętrzne są jej pozbawione. Zachowały się natomiast częściowo elementy małej architektury w postaci kamiennych ogrodzeń
i łukowych bram w rejonie ulic generała Józefa Zajączka, Jana Kilińskiego, Henryka Jordana i księcia Józefa Poniatowskiego.
Architektura modernistyczna cechuje się wysokim poziomem wykonania i dobra klasą architektoniczną. Są to kamienice tynkowane, o zwartych bryłach, rozbitych niewielkimi wykuszami, loggiami i gzymsami. Detal architektoniczny jest zredukowany, organicznie związany z bryłą. Rolę dekoracji przyjęły głównie fakturowe tynki i detale wykończeniowe – balustrady balkonów, osłony gzymsów, kratki lub osłony podtrzymujące skrzynki na kwiaty.
Decyzja w sprawie wpisania obiektu do rejestru zabytków A: